به فدای چشم مستت

به فدای چشم مستت

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت

سر خم می سلامت شکند اگر سبویی...

آقا جانم! بمیرم و نبینم لحظه ای پریشانی ات  را ... 

خورشید آرزوی منی

خورشید آرزوی منی

بیمار خنده های توام بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی بیشتر بتاب ...

 

بی نشانی

یا حبیب من لا حبیب له

هر وقت که  از هیاهوی این شهر دودی  و  خاکستری خسته و زنگار گرفته می گردم، به بهشت زهرایی تو پناهنده می شوم و بر سر مزار بی نشانیت می آیم و نمه اشکی میریزم تا روحم را صیقل دهی  و دل طوفانی ام را  آرام کنی و  ذهن درمانده ام را به ساحل امنی برسانی...

من در حریم امن تو  لحظاتی آرام می گیرم، تا لحظه وداع ...

وقتی که زمان رفتن می رسد و از سر ناچاری ناگزیر به ترک قلمرو کبریایی ات و بازگشت به  این شهر دوست نداشتنی می شوم، تنها دلخوشی ام  گوشه چشمی و نیم نگاهی از  سمت توست ...

تو  خود خوب می دانی که چقدر به دستان حمایتگرت محتاجم!

و دلم به بازگشتی دوباره خوش است دوست آسمانی و بی نشانی من ...