به نام خدای شقایق ها
ای طلیعه هجرت ای تشنه ئ اشک شقایق می خواهم در نبودنت با تو سخن بگویم ! شاید که این ترنمی بر کویر ترک خورده ی دلم باشد...
یادت هست، وقتی را که عازم سفر بودی؟ رقص رویایی قاصدک ها و نگاه تشنه ئ پیچک به موسیقی نمناک دیوارهای بی کسی ... همه چیز برای عروج کبریایی تو و حسرت ابدی من مهیا بود. چه معصومانه نگریستی که گیسوان پریشان بید مجنون به ضریح نگاهت دخیل بست وچه با صلابت گام برداشتی که سروهای بلند باغچه رو به قبله ی شکوهت ایستادند و یاس های پراحساس گوشه حیاط خانه از اندوه رفتنت به خود پیچیدند...
چهره ات ساکن و آرام، اما پرمعنا بود! سکوتی تفسیرناشدنی و آرامشی پر هیاهو که قاصد طوفانی سهمگین بود. نگاه نافذ اما بی ریا ات از همه ئ حریم های کالبدم گذشت و به زلالی باران بر وجودم نشست و مرا در ژرفای احساس بلعید و در دریایی از اشک و عشق محو کرد.
نمی دانم، به کدامین قبیله ی غربت سفرکردی که با کوچ اقاقی ها کوچیدی و با لبخند اطلسی ها خندیدی و مرا به زوال بودن سپردی. بعد از پرکشیدنت تمام پرستوهای سپید بال امید از تارو پود وجودم رخت بر بست و زخم های پرعمق یأس در ذره ذره وجودم دهن باز کرد و کوچه یادهای پر ازدحام زندگی ام سرد و مخوف و متروک گشت. نگاه ملتمسم در نبض نا موزون انتظار گره خورد، نهال شادی وجودم از رویش دوباره خشکید، لبانم با لبخند بیگانه شد، چشمه چشمانم به غریبی جوشید، غبارهای سنگین اضطراب آرامش دیرینه ام را مه آلود کرد و چهره ام از غم غریب غروب تو شکسته تر از واژه های شکسته شد. هنگامی که حدیث کمرشکن فراق از فریاد های بی جواب دلم برمی خواست، تنها توانستم دلم را به تو بسپارم تا در جاده های پرامتداد و مه آلوده بی نهایت یگانه مرید مسلک و مکتب تو باشد.
ای پرستوی مهاجر خداحافظ
نعیمه
اسفند78
